Lamtumirë Lavdrim…

Urim Salihu
Të kapluar nga zia qëndrojmë të heshtur. Askush nuk ka forcë ta përmend këtë tragjedi vetëm edhe njëherë e kuptojmë se një fije peri e ndajnë jetën dhe vdekjen .Ajo, pra vdekja nuk zgjedh askënd , por kur këput një jetë të re , atëherë përmasat e dhimbjes bëhen të jashtëzakonshme Pastaj zhytemi të gjithë në dëshpërim dhe nuk flet askush nga ne sepse nuk ka forcë të thotë se Lavdrimi i mirë,Lavdrimi i bukur nuk është më .
Aty ndalesh dhe kupton se sa therrëse është vdekja që shkëput një zemër rinore dhe e merr atë në këtë pranverë melankolie.
Edhe qielli qau të enjten në mbrëmje dhe pastaj u duk sikur muzgu nuk do të bie kurrë.Dhimbja gërryese na mposhti edhe kësaj rradhe .Deshtëm të mos e besonim kurrë se kjo ka ndodhur dhe aq më tepër kur mbreti i botës ka zgjedhur një jetë të re ta merr përgjithmonë.Kjo na vrau të gjithëve Lavdrim sepse aty , në atë cast fatal, kur ishte shkruar që jeta yte të përfundojë, mund të ishte secili nga ne, secili nga fëmijët tanë.Fëmijët që ne duam ti mbrojmë me jetët tona, ndonjëherë është e pamundur ta bëjmë.
Lavdrimi i mirë nuk është më , por ngjan me njeriun që sapo ka ikur në këtë verë të djegur .Një ditë më herët bënte udhëtimin e fundit ndërsa një ditë më pas ai ndodhet në banesën e fundit ku bën gjumin e përjetshëm.
Sikur të kishte një forcë të mund ta ndalte atë tragjedi që ai të frymonte akoma me ëndrrat e tij rinore të panumërta si shumë zemra rinore që duhej të ishin plot dashuri dhe jetë e pasione, por … ?!
Pyetje që të mbysin pandërprerë dhe e sheh se je i pafuqishëm të bësh dicka më shumë përvecse të pajtohesh me këtë fat të trishtë .Jetët tona janë të përkohshme por ndonjëherë vdekja tregohet e pamëshirshme se vjen pa rend .Në vend që fëmijët të shohin vdekjen e etërve të tyre ndodhë e kundërta dhe pastaj zemrat prindore copëtohen , ndahen në dysh .Kujtimet të tretin derisa një ditë të bashkohemi në parajsë , aty ku ndodhet Lavdrimi i mirë, Lavdrimi i pafajshëm, Lavdrimi i pafat .
Erdhi duke kaluar mijëra kilometra për në Tokën e tij të shtrenjtë dhe cdo gjë u ndal në atë natë të zezë të 14 korrikut.Një zemër e njomë ndali të rrahurat .Një jetë e re u shua kaq trishtë .Sa i pafajshëm o Zot dhe sa i mirë me të gjithë .Të gjithë të kapluar nga dhimbja pyesim ,përse Lavdrimi ?! Përse duhet ta përjetonim këtë tragjedi që nuk ka prekur vetëm familjen e tij të fisme dhe të mirë por secilin nga ne, secilin nga ne .
Kur shkruaj për aksidentet më kujtohet babai, ikja e tij ,pastaj më mbërthën një dhimbje që djeg deri në palcë.
Ti e sheh si ditët tjera ,por këtë herë ai shkon dhe nuk kthehet më kurrë .Aty fillojnë të të mbysin mijëra shfaqje së jetuari me të, ajo dashuri atërore , kujtime që për pak sekonda mblidhen në një .Më vonë i shkatërruar nga një lajm rufe nuk e di si ndjehesh.Duhet ta besosh atë kumt, më pas fillon të të duket se është një ëndërr dhe s’ka asgjë të vërtetë nga ajo vdekje aksidentale ndërsa më vonë kur dorëzohesh para fatit gati sa nuk cmendesh nga dhimbja dhe dëshpërimi. Të bëhet se muzgu nuk do vijë kurrë dhe ditët e dhimbjes janë pafundësisht të gjata .
Ditët pa Lavdrimin e mirë do të jenë pafundësisht të gjata por të premtojmë se do të të kujtojmë përgjithmonë me zemrën tënde prej diamanti .Lamtumirë Lavdrim…