Lamtumirë fëmijëve të humbur të Gazës

Javën e kaluar, palestinezët në Gaza janë kthyer në shtëpitë e tyre, tani kryesisht të kthyera në gërmadha – dhe te të afërmit e vdekur që ende qëndrojnë poshtë.

Vetëm tani do të fillojmë të marrim një pamje më të plotë të numrit të vërtetë të kësaj lufte – vetëm tani që mund të fillojë çdo lloj zie, një proces që u është mohuar fizikisht dhe emocionalisht palestinezëve gjatë 15 muajve të fundit.

Sapo të bëhet e qartë llogaritja përfundimtare, ajo që ndoshta do të dalë është një numër kolosal i vdekjeve të fëmijëve.

Tashmë, indikacionet tregojnë se janë fëmijët që përbëjnë shumicën e viktimave.

Analiza e OKB-së për vdekjet e verifikuara gjatë një periudhe pesë-mujore konfirmoi se nga ata që vdiqën, 44% ishin fëmijë. Më shpesh, ata fëmijë ishin pesë deri në nëntë vjeç; 80% e tyre janë vrarë në shtëpitë e tyre.

Shumë shpesh, humbjet individuale gjatë kësaj lufte janë përfshirë nga një grindje më e gjerë nëse numrat e të vdekurve ishin të saktë, nëse ishin të justifikuar dhe madje të nevojshëm.

Dhe tani, një armëpushim e largon shikimin nga vdekshmëria dhe në analizën e asaj që mund dhe duhet të vijë më pas. Ky është një ushtrim që duhet bërë, sigurisht.

Miliona në Gaza nuk janë ende jashtë rrezikut vdekjeprurës, e ardhmja e tyre është e pasigurt dhe ata kanë nevojë për mbrojtje tani. Por, në këtë, ekziston rreziku i zvogëlimit ose dezinfektimit të asaj që ndodhi. Dhe ajo që ndodhi është se mijëra njerëz të pafajshëm vdiqën, dhe mes tyre ishin mijëra fëmijë.

Tmerri nuk është vetëm se ata vdiqën. Por si vdiqën. Në tmerrin maksimal. Shumë në shtëpitë e tyre, në tokën që dridhet, mes kakofonisë dhe ulërimave të bombave, më pas ose të pluhurosura ose të mbytura, për t’u nxjerrë jashtë ngjyrë gri të pluhurosur në ngjyrë, ose në copa për t’u mbledhur në qese plastike.

Të tjerët vdiqën me dhimbje maksimale, pasi mungesa e mjeteve anestezike dhe mjekësore do të thoshte që disa iu nënshtruan lëndimit pa lehtësim. Të tjerë vdiqën pasi iu prenë gjymtyrët pa asnjë dozë të vetme qetësuesish.

Mijëra momente paniku dhe agonie që çuan në një vdekje që ishte pothuajse e sigurt.

Shumica e këtyre momenteve të fundit nuk u dëshmuan nga asnjë që jetoi për të treguar përrallën, as nuk u raportua. Por në rastin e disave, të tillë si Hind Rajab, ka një vështrim të tmerrshëm në llojin e tmerrit që ata pësuan.

Ajo u vra mes të afërmve të saj të vdekur, e vetme pasi iu lut shërbimeve të urgjencës në telefon për ta shpëtuar. Vdiq pas tingujve të armëve.

Janë parë dhe dëgjuar vetëm historitë e një numri të vogël të këtyre fëmijëve: foshnjat e gjetura të dekompozuara në kujdesin intensiv, foshnjat që ngrinë deri në vdekje, fëmijët e shtrirë të vdekur në një tabaka çeliku, emrat e tyre të shkruar me bojë të zezë në trupat e tyre nga prindërit që të mund të identifikoheshin.

Secila prej atyre vdekjeve është një tragjedi: një fëmijë i grabitur nga e ardhmja, një shans për të zbuluar se kush janë, për të njohur botën, për të qenë një person.

Tani shumëzohen me mijëra. Kjo të bën të mendosh mbi shkallën e asaj që u lejua të ndodhte, jo për kënaqësi morbide, por sepse në justifikimin për atë që u është bërë fëmijëve të Gazës fshihet forma më ekstreme e dehumanizimit nga e cila vuajnë të gjithë palestinezët.

Askush nuk është më i pafajshëm se një fëmijë, vdekja e tyre është prova më e pakundërshtueshme e padrejtësisë së kësaj lufte; si u zhvillua, u pranua dhe u mbështet.

Asnjë nuk është më universalisht i lidhur sesa një fëmijë, pa politikë, përgjegjësi, të kuptuarit e një bote që për ta është thjesht një shesh lojërash.

Askush nuk është më i mbrojtur në mënyrë impulsive sesa një fëmijë. Kjo është arsyeja pse vuajtjet e fëmijëve mijëra kilometra larg na lëvizin kaq thellë edhe kur nuk i njohim; në to ne shohim fëmijët në jetët tona, të gjithë të ngjashëm në individualitetin e tyre të lulëzuar.

Duke u tërhequr në arsyetim – se lufta është ferr, se përgjegjësia i takon Hamasit për shkaktimin e luftës, se dëmi kolateral është i pashmangshëm –nuk arrijmë të regjistrojmë atë që ndodhi me fëmijët e Gazës me pikëllim proporcional dhe instinktet tona deformohen.

Ai desensibilizimi mund të jetë një gjë e rrezikshme.

Rrezikon të shtrihet tek ata fëmijë që mbijetuan; gati 40 mijë jetimë, mijëra të amputuar, qindra mijëra të zhvendosur dhe shkolla të cilëve u janë shkatërruar dhe “shkatërrimi i plotë psikologjik” që kanë pësuar të gjithë fëmijët që kanë përjetuar luftën.

Edhe nëse armëpushimi lajmëron fundin e luftës, nuk ka dyshim se brezi më i ri i Gazës do të çalojë përpara drejt një të ardhmeje të errët nëse bota nuk mund të gjejë ndjeshmërinë e saj dhe nëse nuk zgjatet një grumbullim epik i ndihmës dhe mbështetjes thelbësore.

Në një lutje drejtuar këshillit të sigurisë javën e kaluar, nënsekretari i përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara për çështjet humanitare e bëri këtë rast për të gjymtuarit, jetimët, të zhvendosurit dhe të traumatizuarit.

“Fëmijët e Gazës nuk janë dëm kolateral”, tha Tom Fletcher.

“Ata meritojnë siguri, edukim dhe shpresë si fëmijët kudo. Ata na thonë se bota nuk ishte aty për ta gjatë gjithë kësaj lufte. Ne duhet të jemi aty për ta tani”.

Ata që kanë vdekur gjithashtu kanë ende të drejta – ata meritojnë zi, diçka që u është ndaluar të gjithë atyre që janë vrarë. Shumë nuk u është dhënë as respekti i një varrimi të denjë.

Njëzet mijë fëmijë janë ende të zhdukur, ende nën rrënoja ose të hedhur në varre masive. Me fshirjen e pjesës më të madhe të infrastrukturës së Gazës dhe pezullimin e jetës normale të shkaktuar nga lufta, vdekjet e tyre janë grumbulluar dhe kanë kaluar në anonimitet statistikor.

Shumica nuk kanë pasur funerale, asnjë lutje, asnjë moment heshtjeje, asnjë festë të jetës së tyre, shpirtit të tyre, personalitetit të tyre, secili unik.

Ata mblidhen në një kolonë emrash në një listë, me numra kaq të lartë, pa detaje apo lavdërime, saqë në njëfarë mënyre nënkuptojnë se në mungesën e fytyrës dhe mungesës së njohjes, vrasja e fëmijëve është një nënprodukt industrial. Nuk është.

Ishte e shmangshme, e panevojshme dhe e lejuar vetëm sepse jeta palestineze në tërësi është bërë e lirë nga logjika e së drejtës absolute të Izraelit për të mbrojtur veten me çfarëdo mjeti kriminal që dëshiron.

Sepse bota nuk ishte aty për ta.

Por të gjitha përpjekjet e përbashkëta të bëra për të pakësuar vlerën e jetës së atyre që vdiqën nuk e bëjnë këtë fakt.

Përpara se të kalojmë në fazën tjetër të fatkeqësisë së Gazës, ne i detyrohemi atyre dhe vetes, pavarësisht nga politika jonë, të ndalemi dhe të hapemi ndaj plotësisë së jetëve të vogla që u rrëmbyen.

Lamtumirë fëmijëve të Gazës. Ishit të dashur, jeni në kujtime, nuk e meritonit.

Shkruar nga Nesrine Malik për “The Guardian”, përshtatur për “Albanian Post”.