Shkëmbimi i territoreve dhe armët për Kievin, zbulohet plani sekret i Trump për të ulur Putinin në negociata

Trump dëshiron të flasë me Putinin, së shpejti, për ta bindur të ndalojë luftën në Ukrainë.

Megjithatë, nëse kreu i Kremlinit nuk do ta dëgjojë, ai është gati të rrisë ndihmën ushtarake për Kievin, për të detyruar Moskën të pranojë dialogun. Këtë e zbulojnë për “Repubblica” burime me njohuri të drejtpërdrejta mbi qëndrimet e administratës së re.

Presidenti i sapoemëruar i Shtëpisë së Bardhë do t’u kërkojë anëtarëve të NATO-s të rrisin në 5% të PBB-së investimet në mbrojtje, me qëllimin real për të arritur midis 3% dhe 3.5%. Ai do ta injorojë BE-në, siç tregon mungesa e ftesës për ceremoninë e betimit, duke synuar të komunikojë drejtpërdrejt me shtetet individuale.

Sa i përket Grenlandës dhe Panamasë, nuk pritet një pushtim ushtarak së shpejti, por presionet synojnë të arrijnë rezultate strategjike konkrete, si një bashkëpunim më i madh me Pentagonin dhe përjashtimin e Kinës nga kontrolli i Kanalit, përmes të cilit kalon një pjesë e rëndësishme e mallrave amerikane.

Trump dëshiron të telefonojë Putinin dhe do ta bëjë këtë shumë shpejt, ndoshta në ditët e para të administratës së re. Ai do t’i thotë që ka ardhur koha për t’i dhënë fund luftës dhe se është i gatshëm ta ndihmojë për të gjetur një zgjidhje të nderuar. Projekti parashikon ngrirjen e frontit, pa njohjen e territoreve të pushtuara nga rusët, dhe negociata për të përcaktuar strukturën afatgjatë.

Nëse Putini dëshiron të rikthejë Kurskun, duhet t’u kthejë ukrainasve diçka tjetër. Ndoshta Zaporizhia, me centralin bërthamor, i cili aktualisht nuk përdoret dhe paraqet një rrezik të madh sigurie, pasi është i minuar dhe mund të shpërthejë. Për anëtarësimin e Kievit në NATO nuk do të flitet, sepse Putini nuk e dëshiron, dhe për këtë arsye t’i jepet zyrtarisht një shtyrje 20-vjeçare që do të thotë t’i jepet një fitore që Trump nuk dëshiron ta dhurojë. Megjithatë, presidenti i ri, ashtu si paraardhësi Biden, nuk mendon se Ukraina është gati për t’u anëtarësuar në Aleancë dhe do të heshtë mbi këtë çështje.

Administrata e re pret që Putini të refuzojë, duke kërkuar kundërshpërblime dhe duke vendosur kushte. Atëherë Trump do t’i përgjigjet se, nëse ai refuzon negociatat, në vend që të shkurtojë ndihmat ushtarake për Kievin për ta detyruar të negociojë, do t’i rrisë ato në mënyrë të pakufishme. Hipoteza është një hua pa kufi, e ngjashme me ligjin “Cash & Carry” me Britaninë gjatë Luftës së Dytë Botërore ose Planin Marshall.

SHBA-të do të sigurojnë financimet dhe Kievi do të blejë armë amerikane, kështu që paratë në fakt nuk do të shkojnë fizikisht në Kiev, por do të mbeten në SHBA. Qeveria do t’ua kalojë direkt kompanive prodhuese, duke shmangur rreziqet e korrupsionit. Nëse Zelensky do të blejë armë amerikane, nuk do të ketë kufij për atë që mund të blejë dhe si do t’i përdorë. Këshilltarët e Trump mendojnë se përballë një kërcënimi të tillë, Putini mund të rimendojë negociatat.

Kjo lojë lidhet me atë të NATO-s. Trump do t’u kërkojë vendeve anëtare të investojnë 5% të PBB-së në mbrojtje, si një taktikë negociuese, duke synuar në fakt 3% ose 3.5%. Për Italinë, kjo do të jetë një problem serioz, duke pasur parasysh që as 2% i rënë dakord në samitin e Cardiff nuk është arritur ende. Megjithatë, administrata mendon se nuk është çështje burimesh, por zgjedhjesh. Qeveritë evropiane kanë mundësi dhe mund të zgjedhin të investojnë më shumë në mbrojtje, duke riorientuar shpenzimet e tjera.

Trump nuk beson te BE-ja dhe do ta injorojë, siç ka bërë tashmë me ceremoninë e betimit. Ai nuk synon domosdoshmërisht ta shpërbëjë atë, pasi kjo do të varet nga vendimet e vetë evropianëve, por ai beson te shtetet kombëtare dhe dëshiron të negociojë drejtpërdrejt me to. Kjo do të vendosë përballë një dilemë serioze kryeministren italiane Meloni, e cila do të duhet të vendosë nëse do të përdorë marrëdhënien e saj të mirë me të për të vepruar e vetme dhe për të arritur kushtet më të mira të mundshme për Romën, para së gjithash për tarifat dhe tregtinë, ose për ta bindur atë të dialogojë me Brukselin, duke u bërë kështu ura midis Shteteve të Bashkuara dhe Bashkimit Evropian.

Sa i përket kërcënimeve ndaj Grenlandës dhe Panamasë, ato janë pozicione negociuese për të arritur qëllime konkrete që mund të realizohen pa ndërhyrje ushtarake. Grenlanda duhet të hapet më shumë ndaj SHBA-së, si për praninë ushtarake të Pentagonit, ashtu edhe për rrugët e çmuara të arktikut. Panamaja, nga ana tjetër, duhet t’i heqë Kinës kontrollin e Kanalit.