Parada e parpriur

E diel, mëngjes i zakonshëm. Dielli mezi e nxjerrte kokën nga mjegulla, ndërsa qyteti, si zakonisht, zhurmonte me trafikun e tij të përgjumur. Vendosa të dal e të ajërosem pak, të pi një kafe. Sapo dola në rrugën kryesore – bumm! Sytë më mbetën te një radhë veturash që shkëlqenin si pasqyrat e një salloni dasmash.
Një Rolls-Royce me targa të personalizuara, një Bentley me xhama aq të zinj sa as drita nuk guxonte të depërtojë brenda, një Lamborghini me flamuj kombëtar të ngjitur në dritare, i cili dukej se po shkonte në një betejë të lavdishme… dhe pas tij, një eskortë e gjatë, e gjatë… tepër e gjatë, me makina që të bënin të dyshosh se ishe në ndonjë festival filmi në Cannes, dhe jo në qytetin tënd modest ku ndonjëherë edhe dritat e rrugëve harrojnë të ndizen.
M’u shtua dyshimi:“Mos ka ndonjë panair, miting, koncert, dasmë VIP-ash?” E pyes një kalimtar që shikonte veturat si unë, me gojën hapur dhe qafën zgjatur:
– Çfarë po ndodh mor djalosh, ndonjë ngjarje? – Jo more, veç janë përfaqësuesit e asaj partie…e di ti…ajo që ka qenë gati çerek shekulli në pushtet.
I fërkova sytë edhe një herë! Disa po dilnin prej veturave. Veshje çoroditëse, orë që shkëlqejnë në diell, syze që kushtojnë sa një pagë vjetore, e buzëqeshje që më kujtonin reklamat për pastrues dhëmbësh.
Njëri prej tyre, me kollare të kuqe që shëndriste si një neon, më përshëndet me kokë, si t’më thoshte: “Hëëë çfarë ke, pse i hapë sytë, na keni votuar, tash na shikoni?!.”
Në atë moment, një plak i ulur në një stol afër, filloi të qeshë.
– Pse po qesh, o axhë? – i thashë.
– Isha duke u kujtuar, or bir – tha ai! Dikur i kam pa me biçikleta, duke kërkuar vota dhe duke premtuar ndihma për pensionistë, ndërsa tash fluturojnë me dronë.
Dikur vonë, në përfundim të kafesë, mendova në vete:
– A është kjo tragjedi? Gjithmonë e shohim të njejtën paradë, ndërsa e përshëndesim si ngjarje spektakulare!
…Makineritë luksoze u larguan, duke lënë pas zhurmën e motorëve dhe një erë të rëndë benzine që u përzi me pluhurin e rrugës.
Një fëmijë i vogël, me shall të grisur dhe një top të vjetër në dorë, i afrohet plakut në stol dhe e pyet: – Axhë, a ishin këta njerëz të famshëm?
Plaku e sheh me një buzëqeshje të zymtë. – Jo, bir, ishin njerëz që kanë harruar kush janë! Dikur ishin si ne, ndërsa sot as nuk e dinë që ekzistojmë. Fëmija kthen kokën kah rruga dhe pyet përsëri: – Po pse askush nuk i ndal? Plaku heshti për pak, pastaj tha: – Sepse ne jemi mësuar tu duartrokasim edhe atëeherë kur ata kalojnë mbi ne.
Në atë moment, një makinë pastruese e qytetit kalon ngadalë dhe fshin gjurmët e gomave nga rruga. Sikur po fshinte edhe kujtesën tonë kolektive – për çdo premtim, për çdo zhgënjim, për çdo buzëqeshje false nëpër fushata.
Por, për për të qeshur… nuk na mungon talenti. Populli jonë i mençur thotë: “Kur s’të mbetet tjetër, qeshu që të mos qash”.
E unë, filxhanin e kafesë që tashmë ishte ftohur, vetëm e shtyra pak anësh dhe mendova:
Ne nuk kemi nevojë për më shumë rrugë – na duhen më pak parada!

Afrim Ramadani, Prill, 2025