Gënjeshtrat dhe mashtrimet janë bërë të zakonshme, madje edhe midis politikanëve

Mr.Ali Hertica
Hulumtimet e hollësishme shkencore konfirmojnë praninë e kudondodhur të gënjeshtrave dhe mashtrimit në shoqëri. Mesatarisht, vetëm një në njëqind subjekte testimi duket se është i lirë nga gënjeshtrat. Shumica dërrmuese (94 përqind) janë fajtorë për atë që specialistët e quajnë gënjeshtra të pranueshme shoqërisht dhe 5 përqind e të anketuarve janë gënjeshtarë patologjikë. Fakti që politikanët gënjejnë më shumë se anëtarët e elektoratit nuk ngre asnjë vetull, por që njerëzit inteligjentë gënjejnë më shumë se njerëzit më pak të talentuar është mjaft i habitshëm. Thuhet se njerëzit ekstrovertë i marrin gënjeshtarët me të vërtetën më shpejt sesa njerëzit introvertë. Një trend i ngjashëm vlen midis njerëzve të pasur dhe më pak të pasur. Mashtrimi, manipulimi i së vërtetës dhe objektivitetit, është pjesë e strukturës më të vogël shoqërore: çiftit. Brenda familjeve, familjeve dhe grupeve më të mëdha, diversiteti i gënjeshtrave dhe mashtrimit rritet në përpjesëtim me numrin e njerëzve. “Etërit e atdheut, mesiat dhe profetët nuk u përgjigjen atyre që i admirojnë, i nderojnë dhe i adhurojnë.” Psikiatrit dhe ekspertë të tjerë dallojnë disa kategori mashtrimi, duke përfshirë gënjeshtrën e bardhë. Gënjeshtrën si një mjet për të mos humbur fytyrën. Përdorimin e të pavërtetave me depërtimin e shkaktimit të dëmit. Pretendimin për shkak të sëmundjeve mendore të pavetëdijshme dhe të vetëdijshme, pavarësisht nëse janë të përcaktuara qartë apo jo. Të sëmurët mendorë, përfshirë ata që vuajnë nga iluzionet, llogariten midis gënjeshtarëve pseudologjikë, psikopatët dhe narcisistët bien nën titullin e gënjeshtarit patologjik. Kjo formë e fundit e gënjeshtrës në veçanti është arsyeja pse bota dominohet nga gënjeshtrat dhe mashtrimi. Koncepti i dëmshëm është stereotipik: udhëheqësit politikë ose fetarë, ndihmësit dhe ndjekësit e tyre, të cilët humbasin veten në entuziazëm të vetëgjeneruar. Këtu, doktrina dhe dogmat e nevojshme strukturore bëhen forcat lëvizëse që duhet të çojnë në idealin e partisë ose fetar. Besimi i verbër dhe besimi në teorinë e vet, planin, propagandën, statusin e përkatësisë ndaj një populli të zgjedhur, i kthen individët e rangjeve të ndryshme në një masë të brumosur lehtë që e ngre gënjeshtarin patologjik, ndoshta pseudologjik, në një udhëheqës të ndriçuar. Keqbërjet e kolektivit bëhen vepra heroike. Disfatat marrin pamjen verbuese të fitoreve. Gënjeshtrat e udhëheqësit (udhëheqësve) ose profetit ngrihen në një kredo nga ndjekësit. Propaganda dhe grupet e mendimit profan dhe fetar nxjerrin dhe përsërisin atë që ndjekësit duan të dëgjojnë provat që tregojnë të kundërtën tallen. Është detyrë e të gjithëve të përfshirë të bëjnë një gjykim moral në lidhje me truket e mashtruesve. Ndryshimi i vërtetë kërkon guxim. Do të thotë t’u thuash lamtumirë njerëzve dhe partive që e kanë provuar veten herë pas here se janë pjesë e problemi.Të mos votosh verbërisht nga zakoni, por të mendosh për atë që duam vërtet: një shoqëri që punon për njerëzit, jo për kukullat.Për sa kohë që ne si popull vazhdojmë të marrim pjesë në një cirk politik me një rezultat të parashikueshëm, nuk do të ndryshojmë asgjë. Për sa kohë që mendojmë se ndryshimi duhet të vijë , ndërsa të njëjtat janë forca lëvizëse pas ngërçit, po e mashtrojmë veten.Le të jetë e qartë, ata që me të vërtetë duan ndryshim duhet të guxojnë të rishikojnë gjithçka, përfshirë mënyrën se si e bëjmë veten të ndihemi të përfaqësuar politikisht. Ndaloni së votuari për partitë që kanë dështuar për dekada. Ndaloni së shpresuari se koalicioni i ardhshëm do të bëjë “diçka të mirë”.Nëse shkojmë përsëri në zgjedhje me të njëjtat pritje dhe të njëjtat zgjedhje, meritojmë pikërisht atë që marrim: asgjë të re.