Piloti izraelit që goditi Iranin: “Mendonim se do të hasnim sisteme mbrojtëse më efektive’

“Kur ëndërronim për sulmin në Iran gjatë viteve, unë për vete imagjinova diçka ndryshe”, tha Major N., 31 vjeç, i martuar dhe baba i një vajze, për Haaretz.

Ai shërben si pilot luftarak në grupin e avionëve luftarakë F-16 që udhëhoqën sulmin.

Për vite me radhë, Forcat Ajrore Izraelite janë përgatitur për mundësinë që do të duhej të sulmonin Iranin.

Skenarët, objektivat dhe municionet kanë ndryshuar gjatë viteve, por destinacioni, Irani, nuk është larguar kurrë nga tavolina e komandantëve të Forcave Ajrore Izraelite në dy dekadat e fundit.

Për shumë pilotë të forcave ajrore, mundësia që ata të fluturonin mbi qiellin e Iranit dhe të sulmonin centralet e tij bërthamore dhe raketat e tij tokë-tokë, dhe që të qarkullonin mbi qiellin e Iranit pa ndërhyrje, nën mbikëqyrjen e tyre të të gjitha kohërave, konsiderohej “një ëndërr e pamundur”.

“Ne u përgatitëm për mundësinë e hasjes së një mbrojtjeje shumë më efektive sesa ajo që kemi parë dhe po shohim sot në Iran”, thotë Major N.

Ai nuk ia atribuon arritjet e IAF-së në Iran dhe superioritetin e saj ajror një dështimi nga ana e ushtrisë iraniane.

“Është një ushtri e fuqishme që edhe sot ka aftësi të larta, dhe ne duhet të mbetemi modestë”, pohon ai.

“Ne u përgatitëm për një kohë shumë të gjatë për një sulm në Iran dhe për një sërë skenarësh, gjë që çoi në një situatë ku i gjithë ky sistem po funksionon mirë. Të gjitha sistemet tona punuan në koordinim, gjë që do të bënte të mundur që në një fazë kaq të hershme të minoheshin aftësitë e mbrojtjes iraniane dhe t’i godisnim ato fort për të arritur në situatën në të cilën ndodhemi sot”, shtoi ai.

“Informacioni që marrim është thjesht i pabesueshëm”, thekson ai.

“Nuk ka pothuajse asgjë që na habit. Niveli i inteligjencës që IAF-ja ka nga të gjitha organizatat e inteligjencës është në nivelin më të lartë.

Për vite me radhë, ne jemi përgatitur për këtë gjë që do të na duhej të arrinim në Iran, dhe kemi arritur në një situatë ku jemi në një nivel shumë të lartë përgatitjeje”.

Kur ata u nisën për herë të parë për në Iran, forcat ajrore identifikuan pamjet e avionëve luftarakë iranianë.

“Por kjo është diçka për të cilën ne u përgatitëm”, na qetëson Major N.

Ai thotë se forcat ajrore “gjithashtu kishin skenarë të një kërcënimi nga avionët luftarakë dhe betejat ajrore kundër avionëve armik”.

Për sa i përket N., si çdo pilot luftarak në IAF, betejat ajrore kundër avionëve armik janë ekstremi më prestigjioz operativ, për të cilin çdo kadet i aviacionit aspiron që nga dita e parë në kursin e trajnimit të pilotëve.

“Nuk ka pilot që nuk ëndërron për betejat ajrore. Kur pamë ngritjet e avionëve të Forcave Ajrore Iraniane, pati edhe një ndjesi të lehtë gëzimi”, tha ai.

Por pas disa minutash tha ai, pati njëfarë zhgënjimi.

“I pamë duke fluturuar drejt lindjes, po i kontrabandonin avionët e tyre nga vendet ku kishin frikë se do t’i sulmonim, në mënyrë që të mos i dëmtonim – për keqardhjen time dhe për kënaqësinë e tyre, ata u larguan prej nesh”.

Forcat Ajrore Izraelite kanë operuar pa ndërprerje që nga koha kur filluan sulmet kundër Iranit, në një distancë prej mbi 1 mijë e 500 kilometrash nga vendi, me çdo fluturim që zgjati nga tre deri në pesë orë, kryesisht mbi territorin iranian për shkak të madhësisë së madhe të vendit.

Për Major N., ndjenja e misionit dhe konsensusi në lidhje me rëndësinë e aktivitetit janë një pjesë integrale e tij.

“Fakti që sistemi i IAF-së po krijon aktivitet operativ pa ndërprerje 24 orë në ditë – jo vetëm që më forcon mua në aspektin operativ, por ka një ndjenjë të çmendur këtu të misionit dhe krenarisë se po luftojmë një armik që po kërcënon të na shkatërrojë, dhe ne jemi të fortë kundër tij”, thotë ai.

Në nivelin taktik, Major N. pohon se luftimi kundër një vendi sovran dhe një ushtrie të organizuar, në krahasim me luftën kundër organizatave terroriste që veprojnë nga brenda një popullsie civile, parandalon dëmtimin e civilëve të papërfshirë.

“Në krahasim me organizatat terroriste që janë të ngulitura në popullsi si një mburojë njerëzore, në Iran, gjërat janë shumë më të qarta. Ky është një vend me një ushtri të fuqishme, të rëndësishme dhe të organizuar”, thotë ai.

“Në këtë kuptim, është diçka që na bën të paktën shumë të lumtur. Ne kurrë nuk përpiqemi të dëmtojmë civilët dhe nuk po përpiqemi të luftojmë kundër popullit iranian, por kundër një regjimi që po kërcënon të ardhmen e Shtetit të Izraelit”.

Kur avionët e forcave ajrore fluturojnë rreth Iranit, pilotët ndonjëherë vënë re lëshimin e raketave balistike iraniane që po shkojnë drejt territorit izraelit.

“Ne i shohim lëshimet drejt Izraelit. Ne i shohim interceptimet dhe, për keqardhjen time, edhe uljet në qendrat e qyteteve”, thotë Majori N.

“Për sa më përket mua, çdo raketë tokë-tokë që ne shkatërrojmë është një raketë më pak që do të lëshohet kundër civilëve izraelitë, dhe çdo raketë lëshuese që ne shkatërrojmë është një tjetër goditje ndaj aftësisë së tyre për të na dëmtuar. Është e qartë për të gjithë ne se çfarë po bëjmë atje”.

N. dëshiron ta bëjë të qartë se pavarësisht arritjeve të forcës ajrore, nuk duhet ta harrojmë ditën kur filloi lufta.

“Për mua, si pilot në Forcat Ajrore Izraelite, më 7 tetor, ishim në një pikë të ulët dhe të vështirë, dhe sot jemi në një vend tjetër – por as nuk po i harrojmë pengjet tona në Gaza për asnjë moment, dhe do të bëjmë gjithçka që është e mundur që ata të kthehen”.

Haaretz