Kur shqiptari bëhet kundërshtar i vetvetes

Ismail Kadare dikur shkroi
“Zogu, Noli dhe Konica ishin armiq të përbetuar, por kur lindte nevoja bëheshin miq të pandarë.”
Ne nuk kemi vuajtur nga mungesa e njerëzve të zotë, por nga paaftësia e tyre për të qëndruar bashkë edhe kur koha i lutej për bashkim.

Kandidatë shqiptarë pritet të garojnë kundër njëri-tjetrit. Secili me kalkulimet e veta, secili me bindjen se ka të drejtë, secili duke parë më shumë veten sesa qytetin. Në vend që të jenë zgjidhje ata po kthehen në pasqyra që reflektojnë egon e vet, por jo nevojat e popullit.

Dhe qyteti? Qyteti rezikon të ngjaj në një anije pa busull, që mund të devijojë nga rruga drejt një kahu që asnjë prej nesh nuk e do.

Kjo nuk është demokraci e shëndetshme, as pluralizëm. Është një formë e egokracisë kur ambicia personale mbizotëron mbi interesin kolektive apo egoja mbi arsyen.
Kur shqiptarët e shumicës ndahen, ata nuk janë më shumicë. Këtë e dinë të gjithë, edhe ata që heshtin,si pasoj e egokracisë ku
njëri nga kandidatët do të rikthehet në pushtet, tjetri kërkon ta forcojë, e tjerti është i bindur se është i vetmi i drejtë.
Dhe populli?
Populli është i lodhur, i ndarë mes simpatisë dhe dëshpërimit. I kthyer në spektator të një tragjikomedie politike, ku aktorët harrojnë se pa publik nuk ka skenë.

Fitorja nuk vendoset nga logot e partive, por nga vetëdija e qytetarit.
Nëse qytetari voton si tifoz, ai s’zgjedh udhëheqës ai zgjedh idhull. Nëse voton si mendimtar, zgjedh të ardhmen.

Sot nuk kemi nevojë për fraksione krenarie, por për bashkim përgjegjësie.