“Elifi që nuk u gjet kurrë – Hasanbegu dhe kujtimet e trishta të 6 gushtit”
Nga Urim Salihu
Vera në Shkup është gjithmonë e nxehtë, një vapë përvëluese që e bën tokën të duket si shkretëtirë. Por për banorët e Hasanbegut, gushti nuk është thjesht një muaj i nxehtë – është një kujtim i përhershëm i një dite që solli vetëm dhimbje.
Sot janë bërë nentë vite nga tragjedia e 6 gushtit 2016, kur një stuhi e papritur dhe shkatërruese mori me vete 23 jetë njerëzish. Ishte një pasdite që nuk do harrohet kurrë. Paradite kishte diell e qetësi, por mbrëmja solli vërshimin e fatkeqësisë, një apokalips që askush nuk e kishte parë më parë. Toka u çel dhe qielli u tërbua. Shteti mungoi, ndërsa njerëzit mbetën vetëm përballë tërbimit të natyrës.
Aty, në mesin e viktimave, ishte edhe një emër që do mbetet përjetë si kujtim: Elifi e vogël. Një engjëll që nuk arriti të mbushte as vitin e parë të jetës. Një fëmijë që nuk pati rastin të belbëzonte as fjalën “baba”. Trupi i saj nuk u gjet kurrë. Ajo u zhduk në thellësitë e dheut, pa gjurmë, pa lamtumirë, pa mundësinë që të prehet pranë babait të saj, i cili gjithashtu humbi jetën në atë ditë tragjike.
Elifi është simboli i dhembjes që nuk pushon, i dhimbjes që nuk ka varr, nuk ka gur, nuk ka vend ku të vendoset një lule. Është kujtimi i përhershëm i një fëmije që mbeti përgjithmonë fëmijë. Ajo nuk do të rritet, nuk do të ecë, nuk do të qeshë më. Ajo është atje diku, fshehur në heshtjen e tokës që nuk deshi t’ia tregonte askujt vendin e saj.
Familja e saj jeton me një peng të pafund. Çdo përvjetor për ta është një therje e re. Si të vajtojnë më parë – djalin që e varrosën, apo mbesën që nuk e gjetën kurrë?
Në varrezat e Hasanbegut do të mungojë përgjithmonë një emër: Elif. Një vend bosh, një gur bosh, një mungesë që flet më shumë se çdo varr i zbukuruar. Në çdo lutje për të ndjerët, emri i saj do të përmendet si një peng që s’u shlye kurrë.
Tetë vjet më vonë, gushti nuk është vetëm vapë. Është plagë. Është zë që nuk shuhet. Është një emër që nuk harrohet.
Elifi nuk u gjet kurrë. Por do të jetojë përgjithmonë në kujtesën tonë.