Reflektim mbi një qenie të pashpresë dhe moralisht të shkatërruar

I Dërguari i Zotit, Muhamedi a.s., ka thënë: "Shenjat e munafikut (hipokritit) janë
tri: kur flet, gënjen; kur premton, nuk e mban fjalën; dhe kur i besohet diçka, ai
e tradhton."
“Vërtet, Allahu nuk i do tradhëtarët” (8:58)

Nga Mr. Eset Shaqiri

Në botën njerëzore, ku marrëdhëniet ndërtohen mbi themelet e besimit, besnikërisë
dhe respektit reciprok, tradhtia shfaqet si një forcë shkatërruese që rrënon çdo urë
komunikimi dhe bashkëpunimi. Tradhtari, ai që shkel besën, nuk është vetëm një
individ me dobësi morale; ai është një simbol i dështimit më të thellë njerëzor, një
qenie që ka zgjedhur rrugën e egos, interesit të ngushtë dhe kolltukut si qëllim
jetësor, pa asnjë kujdes për pasojat që sjellin veprimet e tij prej tradhëtari.
Në këtë kontekst, pyetja se a guxon të shpresojë një subjekt, qoftë politik apo
shoqëror, në përkrahjen e nevojshme nga një tradhtar i tillë, merr një përgjigje të
prerë dhe të pamëshirshme: jo vetëm që nuk guxon, por do të ishte një gabim fatal.
Një tradhtar që për kolltukun e pamerituar është në gjendje të tradhtojë edhe njeriun
më të dashur dhe më meritor në zhvillimin e karrierës së tij, është dëshmi e qartë se
ai ka shkatërruar çdo normë të etikës dhe moraleve elementare njerëzore. Ky njeri
nuk njeh kufij në ambicien e tij për pushtet, dhe për këtë arsye është i paaftë të
zhvillojë respekt të vërtetë ndaj askujt. Së këndejmi, për shembull, kush e kërkon
përkrahjen apo respektin nga Shaqir Fetai, ai është në lajthitje të madhe. Tradhëtar
nuk mund të behesh, tradhëtar lind dhe ashtu vdes!
Sepse, kur dikush tradhton mentorin e vet, udhërrëfyesin e jetës dhe karrierës, ai
nuk kryen vetëm një tradhti personale, por shkel në mënyrë flagrante parimet mbi të
cilat mbështetet çdo marrëdhënie shoqërore dhe politike. Kjo është tradhti që prek
themelet e besimit dhe solidaritetit kombëtar, sepse në fund të fundit, udhërrëfyesi
që ka ndihmuar karrierën e “melaqes” nuk është vetëm një individ, por një simbol i
vlerave që mbajnë gjallë një komunitet apo një kauzë. Kur tradhtari thyen këtë lidhje,
ai është në thelb një shkatërrues i asaj që është e shenjtë për komunitetin dhe për
veten.
Është e pamundur, dhe është naivitet i rrezikshëm të besohet se një tradhtar i tillë do
të heqë dorë nga kjo natyrë e tij. Tradhtari nuk është një person që kërkon falje të
sinqertë apo reflektim të thellë; ai është një qenie që mbështetet vetëm në aftësinë e
tij për të tradhtuar. Ai nuk zotëron sinqeritet, nuk ka integritet, dhe asnjë parim tjetër
përveç interesit të tij personal dhe momentit të pushtetit. Pra, kur dikush shpreson në

ndonjë ndryshim të tij, në ndonjë grimë të sinqeritetit që supozohet se mund të ketë
mbetur, ai bie në një iluzion të rrezikshëm.
Në realitet, tradhtari është një makineri e pandalshme e zhgënjimit dhe dëmtimit të
marrëdhënieve, një entitet i pafund në kërkim të mënyrave të reja për të ngjitur
shkallët e karrierës, shpeshherë pa asnjë aftësi reale ose njohuri profesionale, duke
u mbështetur vetëm në manipulim dhe intrigë. Ai është një figurë që i shërben
kolltukut si ushqim të vetëm, dhe në mungesë të tij, thjesht nuk di të ekzistojë. Kjo e
bën tradhtarin një qenie të përhershme në gjendje të urisë morale, gjithmonë në
kërkim të “trupit” ku të ngjitet si ushujzë dhe të thithë gjakun e besimit të tjetrit për të
mbijetuar dhe për të ecur përpara.
Në këtë kuptim, tradhtari nuk është thjesht një individ me një akt të gabuar në të
kaluarën, por një fenomen që përfaqëson rrënimin sistematik të vlerave dhe
parimeve. Ai është një “kancer” i shoqërisë, një plagë e hapur që dobëson çdo
strukturë ku vendos të fshihet. Për çdo organizatë apo subjekt që tenton të ndërtojë
një të ardhme të qëndrueshme dhe të respektuar, besimi në një tradhtar është një
vdekje e sigurt.
Historikisht, tradhtia ka qenë gjithmonë e përbuzur dhe dënuar nga shoqëritë që
kanë kuptuar rëndësinë e besës dhe integritetit si themele të bashkëjetesës. Nga
filozofët e lashtë e deri tek mendimtarët modernë, tradhtari është konsideruar si një
armik i brendshëm i çdo bashkësie. Sipas Aristotelit, shoqëria nuk mund të qëndrojë
pa virtytet që ruajnë unitetin dhe besueshmërinë; tradhtia e shemb ato dhe çon në
fragmentim dhe kaos. Në të njëjtën frymë, Immanuel Kant thekson se njeriu duhet të
veprojë në përputhje me parimet që mund të bëhen ligj universal; tradhtia shkel çdo
ligj moral dhe social, duke e bërë atë të papranueshme në çdo kohë dhe vend.
Në dritën e këtyre reflektimeve filozofike, është e qartë se besimi në një tradhtar
është jo vetëm naive, por edhe e dëmshme për shoqërinë dhe subjektet që kërkojnë
drejtësi dhe zhvillim. Një tradhtar nuk do të bëhet kurrë besnik, sepse nuk ka një kod
moral që e lidh atë me këtë përgjegjësi. Ai vepron vetëm në funksion të interesit të
vet dhe e shkatërron çdo mundësi për bashkëpunim të sinqertë.
Prandaj, përballja me tradhtarin kërkon jo vetëm vëmendje dhe kujdes, por edhe
ashpërsi dhe vendosmëri. Identifikimi i tij nuk duhet të jetë i vështirë për ata që
njohin natyrën e tij, sepse ai lë pas vetes një rrugë të gjatë të tronditjes së besimit
dhe shkatërrimit të marrëdhënieve. Mbrojtja nga kjo influencë toksike është
domosdoshmëri për ruajtjen e vlerave dhe përparimin e çdo bashkësie.
Në fund, tradhtari është një qenie në gjendje të përhershme të urisë morale, një
person që nuk di të jetojë pa kolltukun e pamerituar, pa mundësinë për të përdorur
dhe shfrytëzuar të tjerët në mënyrë të pandershme. Ai është një qenie e përhershme
në kërkim të mbijetesës në një botë ku besimi dhe integriteti janë domosdoshmëri.
Për këtë arsye, besimi dhe shpresa në një tradhtar janë iluzione fatale që vetëm

çojnë në zhgënjim, dobësim dhe humbje të rëndësishme njerëzore dhe
institucionale.
Një shoqëri që dëshiron të mbijetojë dhe të përparojë duhet ta njohë këtë rrezik dhe
ta përballet me guxim dhe vendosmëri, duke mos lejuar kurrë që tradhtari të fitojë
hapësirë për të vepruar. Sepse në fund të fundit, tradhtia nuk është thjesht një akt i
keq, por një identitet i përhershëm që e bën tradhtarin të papërshtatshëm për çdo rol
të denjë dhe të respektueshëm në jetën publike dhe private.