Nga familja te politika dhe te marrëdhënia me babanë e saj, vajza e Berlusconit rrëfen gjithçka rreth jetës së saj

Vajza më e madhe e ish-kryeministrit italian Silvio Berlusconi dhe Veronica Lario është 41 vjeç, ka pesë fëmijë dhe një jetë të ndarë midis angazhimeve familjare dhe institucionale.

Në një intervistë për Corriere ajo ka rrëfyer gjithçka rreth jetës së saj.

“Ky moment vjen pas një udhëtimi personal, familjar dhe profesional që më ka bërë të ndiej nevojën për të dhënë mbrapsht”, shprehet vajza e Berlusconit.

A ka luajtur amësia një rol kyç?

“Sigurisht, si nënë, jam shumë e pranishme, edhe pse kam ndihmë dhe e di sa e privilegjuar jam. Duke mos dashur të heq dorë plotësisht nga interesat dhe puna ime, kërkova një ekuilibër. Zgjedhja natyrale ishte të zvogëloja ndjeshëm jetën time shoqërore. Pothuajse nuk dal kurrë në mbrëmje. I vë fëmijët në shtrat, i çoj në shkollë dhe i ndihmoj me aktivitetet e tyre. Në fillim, u përpoqa të bëja gjithçka, por pastaj e kuptova se nuk ishte e mundur. Për disa vite, madje hoqa dorë nga puna. Kur u largova nga AC Milan, pata dy fëmijë, njëri pas tjetrit, në një hapësirë ​​prej pesëmbëdhjetë muajsh. Për disa vite, thjesht ndalova. Isha mësuar të kisha ditë të plota, por të gjeja veten të bllokuar në shtëpi me katër fëmijë ishte një tronditje. Gjithmonë kisha dashur të kisha një familje, por nuk e kisha imagjinuar të ishte kaq e madhe… Njerëzit shpesh më thonë se isha e guximshme. Unë përgjigjem se isha e pamatur.”

A e konsideroni veten feministe?

“Jo, por unë besoj thellësisht në mundësi të barabarta, si nga ana kulturore ashtu edhe nga ajo praktike. Ky është problemi i vërtetë, dhe jo etiketa.”

Gratë që admironi?

“Giorgia Meloni. Ajo është kryeministrja e parë femër e Italisë. E respektoj në një nivel personal dhe profesional. Pastaj, Malala Yousafzai e Pakistanit, fituesja më e re e Çmimit Nobel për Paqen.”

Kujtimi juaj i parë i lumtur?

“Është e vështirë të japësh një përgjigje, te fëmijët, janë emocionet që mbeten më shumë sesa imazhet. Kam kujtimin e një familjeje paqësore. Nëna ime ishte kaq e pranishme dhe na jepte siguri. Jam vërtet mirënjohëse për këtë.Dhe pastaj ishte babai im, i cili shpesh largohej për punë. Kur kthehej, ato momente ishin të mbushura me gëzim të madh. Më kujtohet vera, në bregdet. Zakonisht vinte të shtunave pasdite rreth orës tre. Nëna ime na përgatiste, na vishte me elegancë, me fjongo në flokë, të gjitha të pastra dhe të rregullta. Na merrte ashtu siç ishim dhe na hidhte në pishinë. Por edhe ai hidhej. Me kostum dhe kravatë. Kam foto të tij kështu, të veshur me kostum në pishinë me ne. Nëna ime kaloi shumë mirë.”

Vdekja e babait tuaj ishte një ngjarje shumë publike. Si e përballuat?

“Edhe pse na ishte thënë shumë kohë më parë se shëndeti i tij ishte i kompromentuar, unë luftova emocionalisht për muaj të tërë për ta pranuar. Kur ndodhi, ishte traumatike. Pavarësisht dhimbjes së madhe, ishte gjithashtu një rizbulim. Një ditë shkova ta vizitoja dhe ai tha: ‘Barbara, kam një ide. Merr një stilolaps dhe letër.’” Ai donte që unë të zhvilloja një projekt restoranti të bazuar në kuzhinë të shëndetshme. Më kërkoi të shkruaja gjithçka, ku dhe si do të ishin restorantet, organizimin, veshjet e kamerierëve dhe kamariereve. Ne shkruam menunë së bashku. Më shumë sesa receta të shëndetshme, ai renditi pjatat e tij të preferuara: mocarela bufalo me domate të freskëta, makarona me salcë domatesh, mollë të pjekura, akullore fior di latte… Nuk ishte një menu diete, ishte menyja e tij e preferuar. Babi nuk pushoi kurrë së planifikuari për të ardhmen.”

Le të kthehemi te sot, te Fondacioni që ai krijoi.

“Lindi në pranverën e vitit 2025 nga dëshira ime për t’i dhënë formë disa pyetjeve që më kanë shoqëruar prej vitesh dhe për të reflektuar mbi atë që do të thotë të edukosh, të transmetosh kulturë dhe të ndërtosh mendimin sot. Këtu lindin zgjedhjet e Fondacionit. Arsimi vjen i pari, me fokus në fëmijëri dhe adoleshencë. Ne vëmë në pikëpyetje përdorimin e mjeteve dixhitale, telefonave inteligjentë dhe mediave sociale dhe se si ato po ndikojnë në zhvillimin e fëmijëve. Dhe ne mbështesim organizatat që punojnë me vështirësitë në të nxënë, të tilla si DSA dhe ADHD, duke kërkuar dhe zhvilluar metoda që i ndihmojnë të rinjtë të studiojnë më qetësisht dhe në mënyrë efektive që të kapërcejnë pengesat që shpesh nuk kanë të bëjnë fare me inteligjencën apo talentin. Arsimi është themelor për mua: fëmijët dhe të rinjtë e sotëm do të formësojnë shoqërinë e nesërme.”

Jeni bashkëthemeluese e Galerisë Cardi dhe anëtare e paktit për Grande Brera. Çfarë mund të na thoni për këto?

“Arti është një gur themeli i Fondacionit tim. Ai u flet emocioneve të qenieve njerëzore dhe stimulon mendimin. Është një mjet i shkëlqyer komunikimi. Kjo është arsyeja pse vendosëm të mbështesim projekte si Grande Brera, një nga qendrat më të rëndësishme të artit në Itali. Dhe fillimi në Milano ishte një përshtatje e natyrshme.”

Si i qaseni politikës?

“Me shumë respekt. Kam idetë e mia, dëgjoj, informohem dhe pastaj nxjerr përfundimet e mia. Ndihem thellësisht liberal dhe besoj në një shtet që i shërben popullit. Një shembull negativ? Covid: një katastrofë menaxhimi.”

A ju është kërkuar ndonjëherë të kandidoni?

“Është folur për këtë ndonjëherë. Arsyetimi është hartuar nga të tjerë, jo nga unë. Por unë nuk do ta bëj. Është një përgjegjësi e madhe, nuk është një garë stafetash. Të mendosh se mund të futesh vetëm për shkak të mbiemrit tënd nuk ka kuptim.”

A shihni ndonjë trashëgimtar të Silvio Berlusconi-t?

“Jo, jo për momentin. Të paktën jo me atë lloj vizioni.”

A ka ndonjë gabim që ia atribuoni babait tuaj?

“Mund t’ju përgjigjem ashtu siç bëri ai: Do ta mendoj. Duke lënë shakatë mënjanë, unë dhe ai debatonim shumë, edhe kur isha fëmijë. Por ishte e pamundur të debatohej vërtet.”

Duke folur për debate, shumë veta kanë pyetur veten se si ia keni dalë ta trajtoni çështjen e trashëgimisë midis jush, vëllezërve dhe motrave, pa e prishur njësinë familjare.

“E kuptoj që nga jashtë mund të duket e habitshme, por ne jemi një familje e vërtetë. Kur babai ynë ndërroi jetë, ishte e natyrshme që ne të mbështesnim njëri-tjetrin, edhe në pikëllimin tonë. Në ditët pas vdekjes së tij, kaluam shumë kohë së bashku, të pesë, madje edhe me fëmijët tanë. U bëmë edhe më të afërt. Babai im gjithmonë na nguliti vlera shumë të forta: familjen, vëllazërinë. Drekat e së dielës ishin të shenjta. Kur humb një baba dhe ke vëllezër me të cilët ke ndarë jetën, instinkti natyror është uniteti, jo ndarja.”

Çfarë ka ndryshuar në vetëperceptimin tuaj krahasuar me disa vite më parë?

“Si vajzë e re, kisha më shumë pasiguri. Ndërsa u rrita, gjeta një forcë të brendshme që u reflektua edhe në mënyrën se si e shoh veten. Kam kaluar kohë të vështira. Dhjetë vjet më parë, rashë një depresion serioz që zgjati për një kohë të gjatë.”

Dhe kur e kuptuat se kishit nevojë për ndihmë?

“Në një moment të caktuar, e detyrova veten ta bëja. Bëra shumë terapi. Për një kohë të gjatë, nuk e kuptoja. Pastaj fillova të vëzhgoja zakonet e mia, mënyrën time të të qenit dhe vendosa të thellohesha për të kuptuar se nga vinte kjo luftë e thellë.

Zbulova se kam ADHD, një çrregullim neurozhvillues. Si i rritur, ishte e vështirë ta pranoja, por edhe çliruese. Emërtimi i gjërave ndryshon gjithçka. Pra, nuk ishte faji im, nuk ishte mungesë vullneti… Unë thjesht kam një strukturë mendore të ndryshme ku koha, organizimi dhe përqendrimi funksionojnë ndryshe. Të qenit nënë më ka ndihmuar, veçanërisht sepse njëri nga fëmijët e mi ka vështirësi të ngjashme. Kjo është arsyeja pse i thashë vetes se duhej ta kuptoja veten së pari për ta ndihmuar vërtet. Dhe më në fund ndalova së fajësuari veten dhe gjeta strategji. Për shembull, tani jam dhjetë minuta me vonesë, jo një orë. A nuk mendoni se ky është një sukses i vogël?”