Në Gaza nuk ka dhurata, nuk ka letra për Babagjyshin, kërkohet vetëm vdekja

Mbi 444 Ditë Jete të Pezulluara në Gaza. Aty, koha ka ndalur.

As shkolla, as puna, as shpresa. Vetëm ditë që në dhimbjen e tyre pasqyrohen njëra në tjetrën, si replika të pafundme të katastrofës së njëjtë.

Ditë të pezulluara në boshllëk, të ngarkuara me jehonën e shpërthimeve dhe me tingullin e pandërprerë të plumbave, një kujtesë e vazhdueshme që jeta aty është ndryshe nga çdo jetë tjetër, në çdo vend tjetër.

Mijëra kilometra larg nga tregjet e mbushura me njerëz, të zbukuruara me drita që shkëlqejnë dhe tingujt e kambanave të Krishtlindjeve, ekziston një botë tjetër—një botë që nuk njeh as ngrohtësinë e festave, as bekimin e paqes.

Në Gaza, ku zhurma e avionëve dhe shpërthimeve nuk ndalon kurrë, gëzimi i Krishtlindjeve mungon, i zëvendësuar nga një realitet i errët që i shpëton çdo përshkrimi njerëzor.

Në këto ditë, teksa bota ndez pemët e Krishtlindjeve dhe lutet për paqen, aty i ngrenë duart, jo për festë, por për të mbrojtur fëmijët nga frika e raketave.

Në rrugët e qytetit, nuk ka dekorime, as të qeshura—vetëm mbetje shtëpish të shkatërruara dhe ëndrra të thyera.

Në mes të këtij ferri, dimri vjen si një mik i padëshiruar, duke sjellë vetëm vuajtje të tjera.

Gaza nuk është e panjohur për dhimbjen, por në dhjetor ajo bëhet edhe më e padurueshme.

Dhuratat nuk shkëmbehen nën pemët e Krishtlindjeve; përkundrazi, shpërndahen racionet e ushqimit të pakta në radhë të gjata, të shoqëruara nga frika se rezervat do të mbarojnë përpara se të arrijnë te të gjithë.

Gaza ekziston në margjinat e jetës, e izoluar nga një botë që duket se është e humbur në festat e saj, e mbuluar nga drita e ngjarjeve festive.

Në dimër, vuajtja e popullit të Gazës dyfishohet.

Familjet gjenden të bllokuara mes të ftohtit të acartë të dimrit dhe mureve të shkatërruara që nuk ofrojnë mbrojtje.

Fëmijët flenë mbi tokën e ngrirë, fytyrat e tyre të zbehta tregojnë histori urie dhe të ftohti.

Dimri aty nuk është thjesht një tjetër stinë; është një provë më shumë që duhet kaluar përballë të padurueshmes.

Rrugicat e ngushta, tani të mbushura me baltë pas shiut, detyrojnë fëmijët pa këpucë të kalojnë shtigje, ndërsa trupat e tyre të vegjël dridhen.

Familjet jetojnë në tenda të grisura, ndërsa fëmijët përpiqen të ndezin zjarre duke përdorur mbeturina për të ngrohur duart.

Fytyrat e fëmijëve janë të lodhura, shprehjet e tyre rrëfejnë për histori të shterimit që nuk duhej t’i përkisnin fëmijërisë.

Përgjigjet e tyre kur i pyet se çfarë dëshirojnë për Krishtlindje variojnë nga dëshira për ngrohtësi, deri te dëshira për të vdekur, dhe për të dëshiruar fundin e këtij gjenocidi që mbyt Gazën.

Mes tyre është një vajzë, jo më e madhe se pesë vjeçe, që të prek më shumë se çdo gjë tjetër.

Ajo mban mbi shpinë një kuti kartoni ku mbledh mbetje ushqimi të prishura që ka marrë nga grumbuj plehrash.

Vetëm imazhi i saj do të mjaftonte për të thyer çdo zemër.

Çfarë dëshiron ajo?

Ajo ndalet për një moment, pastaj përgjigjet me një zë të ëmbël që mban peshën e botës: “Do të doja të gjeja ushqim për të ushqyer vëllezërit e mi. Baba im ka humbur krahët, dhe mamaja ime është martirizuar. Unë jam përgjegjëse për ta”.

Nuk mund t’i thuash asgjë pas kësaj. Fjalët humbin teksa e sheh. Gjithçka duket e parëndësishme përballë dhimbjes në sytë e saj të vegjël.

Në të gjithë botën, fëmijët shkruajnë letra për Babagjyshin, duke kërkuar lodra dhe dhurata. Ata zbukurojnë pemët e Krishtlindjeve dhe mbushin shtëpitë e tyre me të qeshura dhe gëzim.

Por në Gaza, nuk ka letra dhe nuk ka festa.

Aty, nëse fëmijët do të shkruanin diçka, nuk do të ishte për të kërkuar lodra apo dhurata. Ata do të kërkonin vetëm një gjë: vdekjen, si shpëtim nga një jetë që u ka vjedhur fëmijërinë dhe ka shkatërruar ëndrrat e tyre.

Në Gaza, jeta nuk është jetë.

Është një seri e pafund me kriza që fillojnë dhe nuk mbarojnë kurrë, duke vënë në provë edhe fëmijët më të vegjël përpara se të mund të kuptojnë kuptimin e pafajësisë.

Ata shpresojnë që sot të jetë dita e fundit, sepse ditët që vijnë nuk sjellin gjë tjetër përveç se më shumë uri, frikë dhe heshtje të shurdhër.

Mijëra kilometra larg, fëmijët ndezin qirinj dhe mblidhen rreth tavolinave të mbushura me dashuri dhe ushqim. Por në Gaza, qirinjtë ndizen vetëm për të parë se çfarë ka mbetur nga shtëpitë, dhe tavolina është e zbrazët përveç një pritjeje të dhimbshme.

Po sikur fëmijët e Gazës të shkruanin letra? A do të kërkonin ata diçka ndryshe nga vdekja? A do të kërkonin një lodër për të rikthyer një gëzim që nuk e kanë njohur kurrë?

Gaza ekziston në margjinat e jetës, e izoluar nga një botë që duket se e ka harruar plotësisht, e mbuluar nga drita e ngjarjeve të saj festive.

Në Gaza, gjithçka është ndalur: nuk ka energji elektrike, nuk ka ujë të pijshëm, nuk ka asnjë pamje të jetës normale. Edhe ëndërrimi, dikur një strehë e thjeshtë, është bërë një luks që askush nuk guxon ta lejojë.

Por larg nga ky kënd i botës, jeta vazhdon. Qytetet ndriçohen me ngjyrat e Krishtlindjeve, tregjet janë të mbushura dhe njerëzit shkëmbejnë dhurata.

Diku tjetër, koha kalon shpejt, dhe bota merret me rutinën e saj të përditshme, ndërsa në Gaza, çdo minutë sjell një peshë të padurueshme.

Mbi 444 ditë, dhe bota nuk është ndalur asnjë moment për të pyetur: si mbijetojnë dy milionë njerëz pa asnjë horizont? Si vazhdojnë të jetojnë në mes të mungesës totale të gjithçkaje?

Mbi 444 ditë, pa përgjigje.

Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.