Politikani i paturpshëm dhe gazetari e kuptojnë njëri-tjetrin

Mr.Ali Hertica
Nuk mund të ndalemi së foluri për aspektet negative të emocionit të turpit. Turp për problemet e shëndetit mendor, turp për trupin nga i cili je i prekur, turp për dëshirat seksuale, turp për ngjarje të tmerrshme që nuk ishin faji yt – të gjitha format e turpit që mund t’i bëjnë njerëzit shumë të pakënaqur.
Aspektet pozitive të turpit diskutohen rrallë, edhe pse në parim është një emocion i dobishëm që mund të gjendet edhe tek primatët e tjerë përveç njerëzve. Kushdo që shkel rregullat e një komuniteti dhe dënohet për këtë, dënon edhe veten përmes turpit dhe do të jetë më pak i prirur të përfshihet në sjellje të paligjshme herën tjetër. Turpi është ngjitësi për marrëdhëniet shoqërore – dhe për rrjedhojë për mbijetesën e komunitetit.Ne i quajmë të paturp ata që tërhiqen verbërisht nga ky system,është një shembull i njohur ai është aq i paturpshëm sa nuk do ta shihni kurrë duke reflektuar mbi veten, duke mos kërkuar kurrë falje, duke mos u përpjekur të riparojë atë që ka thyer.
Një kulturë mediatike e paturpshme
Paturpësia e gazetarëve politikë: ata përkulen para çdo pështyme të ngjashme me halitozën nga gojët e udhëheqësve të partive në procesin e formimit të një qeverie me urrejtjen e tyre pa fakte ndaj azilkërkuesve. Ata e kuptojnë njëri-tjetrin, politikanin e paturpshëm dhe gazetarin e paturpshëm: paturpësia përshtatet në mënyrë të përkryer në kulturën mediatike. Johan Derksen rrëfen përdhunimin dhe më pas ankohet për reagimet negative – pas të cilave ai pa turp vazhdon të shfaqet në televizion.Nëse kjo është e mundur, pse do të ndiheshit i turpëruar ju si politikan? Pse do të ishe ti, si gazetar politik, shumë i civilizuar për të bërë bujë? Kur politikanët kënaqen me paturpësinë, lidhjet shoqërore nuk riparohen. Nuk është çudi që populistët e urrejnë kaq shumë një fjalë si ‘lidhje’. Ata kanë dëbuar emocionin që krijon lidhje – ose rivendosjen e lidhjes.
Në qeveria ka një mungesë strukturore besimi tek qytetarët në fund të shoqërisë. Në këtë klimë përçarjeje dhe pabarazie, ideologjia nativiste lulëzon – ideja se një shtet duhet të banohet ekskluzivisht nga “banorët e tij origjinalë” dhe se çdo gjë nga jashtë është një kërcënim për homogjenitetin e kombit – e kombinuar me procesin e tjetërsimit, demonizimin e një përfaqësimi fiktiv të “tjetrit” kundër të cilit mund të rebelohesh.Arsyeja pse nativizmi ka qenë në gjendje të zërë rrënjë në shoqërinë tonë moderne mund të gjurmohet te turpi që buron nga pabarazia. Kur nuk mund të përballosh më një shoqëri të individualizuar dhe kapitaliste, për shembull sepse nuk mund të përballosh më koston në rritje të jetesës, lind turpi. Ky turp lidhet me mjeshtëri nga e djathta radikale me nativizmin dhe tjetërsimin.Përdorimi i këtij turpi si armë mund të shihet në mënyrën se si partitë radikale dhe ekstreme të krahut të djathtë i kanë lidhur të gjitha aspektet e sigurisë së jetesës .