Udhëheqja nga forca e brendshme në Kosovë dalin përqarës dhe nomad

Mr.Ali Hertica
Udhëheqja është e lidhur me ndryshimin aty ku menaxherët kërkojnë stabilitet, udhëheqësit krijojnë lëvizje. Secili mund të jetë udhëheqës duke marrë iniciativë dhe duke dhënë shembull dhe këtë duhët ta bëjnë edhe të pa ngopurit politik të Kosovës ku si iniciativat dhe shembujt e mirë ndiqen gjithmonë. Si udhëheqës, pra, rrallë je vetëm gjithmonë je i lidhur me të tjerët që të ndjekin dhe të japin drejtim. E njeh veten më mirë në marrëdhënien me të tjerët nëse je të paktën i përgatitur t’i pranosh të tjerët si pasqyrë dhe të mësosh prej tyre. Si udhëheqës i fatit tënd, je i lidhur edhe me veten. Kjo ka të bëjë me teatrin tënd të brendshëm, emocionet e tua, ndjenjat për të tjerët, motivimet dhe frikërat e tua. Njerëzit që marrin drejtimin e njohin veten dhe janë të hapur ndaj të tjerëve.
Ka shumë keqkuptime rreth udhëheqjes.
Keqkuptimi i parë është se udhëheqësit janë heronj që shpëtojnë një shtet udhëheqësi si hero pasqyrohet në shumë mite, legjenda dhe histori. Por udhëheqësit nuk janë gjithmonë heronjtë që shpëtojnë një organizatë. Bëhet fjalë për organizimin e bashkëpunimit për të bërë të mundur inovacionin. Sigurisht, kjo kërkon iniciatorë. Kjo iniciativë për ndryshim mund të gjendet kudo. Lidershipi për inovacion përfshin njerëz që sinqerisht duan që gjërat të jenë ndryshe, që nxjerrin kokën dhe marrin iniciativa.Një keqkuptim i dytë është se udhëheqësit janë njerëz që mbajnë një pozicion të lartë. Ekziston një perceptim se kryesisht hasni udhëheqës në krye të një partie ata zakonisht janë burra me vendosmëri. Është absurde që udhëheqësit janë sinonim me burrat kryesorë e kundërta është e vërtetë. Iniciativat për inovacion shpesh përfshijnë gra dhe burra me një rrjet të gjerë brenda dhe jashtë organizatës. Këta udhëheqës informalë sigurojnë përhapjen e ideve të reja dhe praktikave inovative.
Një keqkuptim i tretë… keni udhëheqës dhe ndjekës sipas pikëpamjes tradicionale, lidershipi ka të bëjë me ndikimin në sjelljen e të tjerëve në një drejtim të dëshiruar. Në vitet e fundit, i është kushtuar më shumë vëmendje sjelljes së ndjekësve. E gjej interesante që ndjekësit janë më efektivë nëse veprojnë në mënyrë të pavarur nga udhëheqësit dhe zgjedhin vetë një rol aktiv. Lidershipi përfshin një bashkëveprim midis udhëheqësve dhe ndjekësve, në të cilin udhëheqësit shpesh janë më mirë t’ua kalojnë lidershipin të tjerëve.
Një keqkuptim i katërt është se udhëheqësit janë të sigurt në vetvete dhe gjithmonë e dinë një zgjidhje, udhëheqësit që gjithmonë e dinë u heqin fuqinë të tjerëve për të dalë me ide dhe kontribute. Ata e bëjnë veten të fortë dhe i dobësojnë të tjerët. Udhëheqësit e vërtetë guxojnë të dyshojnë dhe e kuptojnë artin e mosdijes. Duke vepruar kështu, ata kërkojnë ndihmë dhe japin besim në fuqinë e të tjerëve. Udhëheqësit nuk dalin me zgjidhje, por kontribuojnë në fuqinë e njerëzve në një komunitet për të formësuar të ardhmen e tyre.Është një keqkuptim i zakonshëm që ju i udhëheqni të tjerët. Ju e udhëheqni veten mbi të gjitha. Truku është të mbani egon tuaj nën kontroll dhe të mos lejoni veten të shndërroheni në hero. Udhëheqësit e udhëheqin veten duke reflektuar mbi rrjedhën e jetës së tyre. Cilët njerëz, ngjarje dhe vende ju kanë formësuar në atë që jeni? Cilat besime kanë lindur nga kjo? Udhëheqësit efektivë organizojnë reagime të ndershme rreth vetes. Ata i pyesin të tjerët në mjedisin e tyre se çfarë kanë bërë mirë, çfarë ka qenë e dobishme për të tjerët, çfarë duhet të lënë më mirë pas dhe çfarë mund të bëjnë ndryshe në të ardhmen. Udhëheqësit e suksesshëm janë vazhdimisht në kërkim të mënyrave për të njohur veten dhe për të përmirësuar veten.

Duke vënë në dyshim pikëpamjet e pranuara mbi lidershipin, hapen perspektiva të reja. Pasiguria shihet si një forcë inovative dhe konflikti si një burim vitaliteti për të kërkuar mundësi të reja. Pikërisht kur gjërat janë të ndërlikuara dhe ka fërkime midis njerëzve, në pikën e vështirësisë, shfaqen vizione të reja për të ardhmen. Kur mund të diskutohet stanjacioni, bindjet dhe frika, përparimi është afër. Menaxherët rrallë guxojnë të flasin për frikërat e tyre sepse janë të bindur se duhet të jenë të fortë. Udhëheqësit nuk kanë frikë të kenë frikë dhe i njohin frikërat e tyre. Ata nuk kanë frikë nga përballja, kundërshtimi, humbja e fytyrës apo dyshimi. Ata janë të përgatitur të diskutojnë tabutë, edhe nëse ato kanë të bëjnë me veten e tyre. Megjithatë, ata janë të sigurt në vetvete kur bëhet fjalë për vlerat e tyre dhe janë të vetëdijshëm për motivimet e tyre personale dhe motivimet e njerëzve përreth tyre. Ata i kuptojnë dinamikat në botën në të cilën veprojnë dhe janë të përgatitur të bëjnë çmos për të thyer zakonet. Kjo natyrshëm krijon pasiguri. Udhëheqësit e kuptojnë artin e përqafimit të kësaj pasigurie në sigurinë se diçka e mirë do të dalë prej saj.